A mnie zastanawia skąd się wzięła tą narracja, że żałobę ma się w sercu, albo szacunek ma się w sercu i nie trzeba tego okazywać na zewnątrz? Jak idę na wesele i mam szacunek do młodej pary to zakładam eleganckie ubranie i nie przychodzę na wesele w ubłoconych gumiakach mówiąc, że szacunek do młodych mam w sercu. Jak idę do Kościoła to nie ubieram się w obcisłą miniówę bo szacunek mam w sercu. Jak kocham drugiego człowieka to nie odzywam się do niego jak do śmiecia, bo przecież miłość mam w sercu i nie muszę tego okazywać. Co za szatanstwo. Szacunek, miłość, żałobę i wszystko inne okazujemy całymi sobą: naszą mimiką, miną, gestem, słowem i ubiorem.